Annapurna Circuit
In het dagelijkse leven zijn we absoluut niet sportief, maar als we op vakantie gaan dan staat er vaak iets (héél!) sportiefs op de planning! En when in Nepal, dan kun je niet anders dan het Himalaya gebergte in te gaan. Na wat online speurtochten en tips van collega’s, kwamen we uit op de Annapurna circuit trekking. Een trekking die kan variëren van 8-28 dagen, met als hoogtepunt de Thorong La Pass op 5416 meter hoogte. Het hele circuit lopen vonden we teveel van het goede, dus ons plan was om een tocht van zo’n 14 dagen te maken. Na ongeveer alle blogs over het Annapurna circuit die er bestaan gelezen te hebben, de Decathlon te hebben leeggekocht en heel wat oefenkilometers (helaas alleen op vlak terrein, op een middag in Zuid-Limburg na ;)) gemaakt te hebben, waren we er klaar voor!
onze route
Gisterochtend (zaterdag) zijn we met de lokale bus van Pokhara naar Besishar gegaan. We zouden eigenlijk met de ’tourist bus’ gaan, maar die was al vertrokken tegen de tijd dat we onze permits binnen hadden (computer van het kantoortje was stuk, dan moet je een dag wachten en hopen dat het de volgende dag weer werkt). Nu is het verkeer hier sowieso al chaos (verkeersregels en rijstroken zijn eigenlijk niet meer dan een suggestie) en de lokale bus stopt elke keer als er iemand langs de kant staat. Lang verhaal kort: vlak voor het donker kwamen we in Bhulbule aan.
Annapurna Circuit Trek dag 1: Bhulbule > Ghermu We zijn nu halverwege dag 1 van onze eerste dag trek! We lopen van Bhulbule naar Ghermu, in totaal zo’n 15 km. We spelen een beetje vals door een guide/porter in te huren die onze tas draagt. Het leek ons zonder tas al zwaar genoeg 😀. Meeeega mooie uitzichten, af en toe een verdwaalde geit, 2 katten gespot (de liefde was niet wederzijds…). Gelukkig is het regenseizoen nu echt op z’n einde en worden de uitzichten steeds beter!
Dag 2! Van Ghermu (op 1300m hoogte) naar Tal (1700m hoogte), 15 km. Klein stukje, maar je doet er wel 8 uur over 😀. We moesten even wachten tot we onze kamer in konden, omdat het de enige was met een warme douche en de rest van alle gasten daar ook wilden douchen. Kunt natuurlijk ook niet teveel verwachten hier 😀 (een warme douche is luxe!!). Je slaapt op deze trek praktisch gratis (max 5 euro), op voorwaarde dat je op dezelfde plek eet (wat ook max 5 euro pp is). Gisteren zijn we 2 toeristen tegengekomen, het worden er nu steeds meer. Je kunt de trek namelijk op tig verschillende plekken beginnen en eindigen om het zo lang/kort te maken als je zelf wilt (8 tot 28 dagen). Niet veel mensen beginnen vooraan, omdat je dan zogenaamd veel over de verharde weg moet lopen en veel jeeps tegenkomt. Nu is ‘verharde weg’ hier gewoon een zandpad en ‘veel jeeps’ een stuk of 10 op de hele dag. Oftewel, sowieso wél de moeite om zo vooraan te beginnen! Ook beter voor je lichaam om zo langzaam te wennen aan de hoogtemeters, de dag van de top gaat tot 5416 meter! Maar het duurt nog een week voor het zover is 😉. Stand van zaken: Suzanne 3.5 blaar, Geert 0 blaren, 36 bloedzuigers en 4 vermoeide voeten!
Tal (1700m) > Danakyu (2300m), 13.3 km. Relatief kort dagje vandaag, we liepen iets voor 8u weg en waren om half 3 bij onze volgende slaapplek. Weer een hoop watervallen! Je merkt dat we een stuk hoger zitten. Waar we op dag 1 en 2 nog tussen de rijstvelden, bamboe en soort jungle liepen, verandert dat nu langzaam in naaldbomen. Gek om te bedenken dat dit pas dag 3 was van de trek, nog 9 dagen te gaan! Het gerecht wat hier door iedereen wordt gegeten tijdens de trek is ‘Dal baht’. Rijst met een soort saus/soep van linzen, wat groens (soms spinazie, soms géén idee – maar het is in elk geval altijd groen) en curry. Lekkerrrr, en je krijgt onbeperkt extra’s. Heb je ook wel nodig met de energie die het wandelen vergt. De locals eten dit zonder bestek, ze gebruiken hun rechterhand om alles te mengen en dan gewoon in hun mond te stoppen. Voorlopig houden wij het nog lekker bij Westers bestek 😀.
’s Avonds kun je op je kamer gaan zitten als je wilt, maar de kamers hier bestaan meestal uit 2 bedden. Punt. Geen stoel, geen tafel, geen verwarming, geen wc, geen douche. Er is wél altijd een gezamenlijke ruimte waar een kachel staat! Dus daar breng je in principe altijd je avond door (behalve dat iedereen gesloopt is en half 9 bedtijd is 😀 behalve voor Fransen. Die blijven tot laat kletsen. In het Frans. In de kamer naast je. Hadden we al vermeld dat de muren gewoon uit houten planken bestaan en dus geen geluid tegenhouden?).
Chame (2700 meter) > Upper Pisang (3300 meter). 17 km. Wat een bizar mooie dag! De mooiste uitzichten tot nu toe 😀 ook de meeste andere mensen tot nu toe, weer even wennen. De hoogte beginnen we nu langzaamaan te merken. We zijn sneller buiten adem en diep ademhalen is lastiger. We nemen pilletjes voor hoogteziekte, dus zijn benieuwd of het hierbij blijft! Onderweg kwamen we heel veel appelboomgaarden tegen en er worden ook lekkere Apple pies en crumbles verkocht! Beetje compenseren voor het verbranden van al die calorieën 😉 Fun fact: marihuana groeit hier gewoon in het wild. In de steden etc wordt hier wel op gecontroleerd, het is namelijk illegaal in Nepal, maar de politie neemt dus niet de moeite om bergpaadjes oid te checken. (We voelden ons geen echte Nederlanders, omdat we het niet herkenden in eerste instantie! De hangbruggen hier, en die heb je nogal veel, vind ik vrij matig. Geert en Milan (onze gids) vinden het allebei heel leuk om mijn angstige gezicht vervolgens uit te lachen. “Look Suzanne, scary bridge!” Qua foto’s kon ik niet kiezen, dus heb ze gewoon allemaal toegevoegd 😀 Extra uitleg bij de foto waarop ik een bank lijk te gaan overvallen: de zon schijnt fel en ik ben ginger (uiteraard alsnog verbrand op mijn armen).
Upper Pisang (3300 meter) > Braga (3472 meter), 18.3 kilometer. Lange dag vandaag! Het eerste stuk (hier volgen wat plaatsnamen die niemand iets zeggen, maar is leuk voor het verhaal) naar Ghyaru was echt enorm pittig!! 420 meter klimmen in nog geen 2 km afstand, Suzanne had het heul zwaar 😂, Geert was net een berggeit en huppelde naar boven. Als er dan onderweg allemaal superfitte mensen voorbij rennen, doet dat wel wat met je motivatie. Maaar ook al duurde het gemiddeld wat langer, we zijn boven gekomen! Rest van de route was prima te doen, hoewel we (Suzanne) al wel kapot waren van het eerste stuk. We eindigen in Braga, een minidorp met 2 hotels en 3 koeien omdat we morgen de hike naar Ice Lake gaan doen. To be continued
Vandaag doen we een acclimatisatie klim naar Ice Lake, een meer op 4600 meter hoogte. Klinkt heftig, is het ook 😀. Dit houdt dus in dat we 1100 meter omhoog én natuurlijk ook weer omlaag gaan klimmen. Dit is (blijkbaar) heel erg goed voor je lichaam om te wennen aan de hoogtemeters. Dat hebben we dus geweten, wat een pokke end omhoog is 1100 meter zeg!! Ik had echt een soort rijmpjes nodig die je bij elke stap in je hoofd herhaalt (een van de voorbeelden: Wil-ly is een kren-ten-bol (hij had blijkbaar een krentenbol gesnaaid van het aanrecht stuurde Yvonne 😀 Als hem dat lukt, dan heeft ie het ook echt verdiend!). We denken niet dat we ooit zó fysiek uitgeput zijn geweest als toen we het meer na 4 uur klimmen bereikt hadden. Ik geef toe dat er een traantje is gelaten. Mega trots!! Oja, dan moet je natuurlijk ook nog naar beneden… inmiddels begon het ook te regenen en te sneeuwen. Gelukkig raak je daar niet van buiten adem en de knieën van Geert werken ook nog steeds 😀. Intense dag, maar morgen een rustdag in Manang!
Rustdag! Nadat we gisteren doodmoe aankwamen in Manang, konden we gaan slapen met de heeerlijke gedachte dat we vandaag een rustdag hebben. Het is gebruikelijk om die in Manang te doen, vanwege het wennen aan de hoogte en omdat het een relatief groot dorp is. Je hebt hebt hier allemaal lekkere bakkerijtjes en je kunt er je was laten doen (wel nodig na een week!). Nou. Grapje. Toch geen rustdag. De weersvoorspellingen zijn nog een paar dagen goed, maar om op tijd het hoogste punt van de trek te bereiken zonder regen, sneeuw en gladheid moeten we vandaag verder! Daar gaat onze dag van chillen, eten en schone kleren. Om het positief te bekijken: we hebben tot 10 uur gedacht dat we wél een rustdag hadden, dus mentaal was dat lekker 😀. En het is vandaag maar een kort stukje van 4 uur lopen met 500 meter stijgen naar Yak Kharka (méér dan 500 meter stijgen per dag is niet gezond). Rond half 12 hadden we alles weer ingepakt, de bakkerij geplunderd (die koekjes moesten en zouden we hebben) en konden we op weg. Ondanks de wijziging van plannen was het genieten! We zijn normaal gesproken echt geen natuurmensen, maar hier kun je niet anders dan het allemaal prachtig vinden. Meevaller: bij onze slaapplek verkochten ze appeltaart en chocoladetaart ❤️. Ook hing er een geruststellend papiertje dat ze een helikopter voor je konden regelen in geval van nood.
Yak Kharka (4050 meter) > Thorong Pedi Basecamp (4400 meter) Vandaag door naar Thorong Pedi Basecamp, de laatste stop voordat we de pass op 5416 meter zullen bereiken. Vanaf Manang is er geen weg meer, dus de dorpen worden bevoorraad door ezels. Er was een ware ezelfile ’s ochtends 😀. Aangemoedigd door de naam van het dorp (Yak Kharka) was Suzanne heel enthousiast foto’s aan het maken van een yak (een soort harige bizon)… totdat onze gids Milan ons er op wees dat het geen yak was maar gewoon een koe. Kan gebeuren! Verder kwamen we de meest schattige puppy tegen, maar ik mocht ‘m niet meenemen… hij zat al bijna in mijn rugzak! Af en toe kom je ook een bordje tegen dat waarschuwt voor landslides, dat stelt wel gerust 😉. De hoogte wordt nu steeds meer merkbaar, niet per se in zuurstof maar meer het gevoel dat er aan je benen nog 20 kilo extra hangt. Stapje voor stapje omhoog dus! Aangekomen op basecamp zijn we nog een half uur extra omhoog gelopen om te acclimatiseren (climb high, sleep low). Dit zal dezelfde route zijn als we morgenvroeg moeten lopen, het ging redelijk oke dus dat geeft moed! De uitzichten zijn bizar, af en toe waan je je echt in een maanlandschap (want we weten inderdaad hoe het er op de maan uit ziet ja 😀).
De dag van de pass! WE HEBBEN HET GEHAALD!!!!! De Thorong La pass op 5416 meter hoogte!!!!
We dachten dat we het moeilijkste gedeelte van de trek achter de rug hadden, maar helaas… vandaag hebben we 20 uur gedaan over een stuk van 150 km (Jomsom naar Pokhara). Sinds gisteren regent het in heel Nepal, wat heel veel landslides en overstromingen tot gevolg heeft. Oftewel: er komt puin/modder/rotsblokken/complete bomen naar beneden gestort en wegen zijn niet meer begaanbaar. Volgens onze gids konden we het beste een jeep nemen naar Ghansa, dan 2 uur lopen naar het volgende dorp (Dana) vanwege onbegaanbare wegen, vanaf daar een andere jeep nemen naar eindbestemming Pokhara. Goed plan, dus om 5.30 zaten we klaar voor jeep 1 en rond 7.00 uur waren we bij Ghansa en konden we gaan lopen. Alleen was dat lopen wat intenser dan we dachten 😱. De stukken berg die op de weg waren gekomen waren nog steeds aan het afbrokkelen, dus sommigen stukken moesten we rennen. En als je lokale mensen ziet rennen en paniek ziet hebben, dan schiet je zelf ook redelijk in de paniekstand! (We zijn er achter gekomen dat Suzanne categorie ‘freeze’ is en Geert ‘fight’ bij stress). Bij Dana vervolgens jeep 2 gepakt, waarna bleek dat bij Tatopani de hele weg niet meer bestond. Tijd voor wandeltocht 2: ruim 2 uur klimmen en klauteren. We dachten dat onze conditie inmiddels mega goed was, dat bleek al snel een illusie 😉. Daarna in jeep 3 en jeep 4 gezeten, die ons naar Poon Hill brachten. Vanaf daar zouden we 30 minuten tot max 2 uur moeten lopen door een bos tot de laatste jeep. Deze wandeltocht begon rond 17.30 en rond 18.30 is het donker. Inmiddels hebben we een groep met 6 Duitsers om ons heen verzameld, die -denken we- allemaal bergbeklimmen en marathons lopen als hobby hebben. Het tempo lag hoog, vooral als je nagaat dat het een donker bos was, het regende, alles modder en glad en eigenlijk pure ellende was. Nepalezen en tijd inschatten is een ongelukkige combi, want om 23 uur bereikten we eindelijk de laatste jeep die ons naar de eindbestemming kon brengen. Halleluja! Eindresultaat: ’s ochtends om 5.30 begonnen, om 1.30 aangekomen in ons hotel. 5 verschillende jeeps, 9 uur lopen. Of het de juiste keuze was, geen idee.. blijft komende dagen regenen dus de wegen worden er ook niet beter op. Achteraf gezien hebben we ook ontzettend veel geluk gehad met onze trek! Daarin hebben we 10 dagen eigenlijk perfect weer gehad. We lezen nu berichten dat mensen vastzitten in de bergdorpjes en dat de pass gesloten is vanwege de sneeuwval.
Paklijst
Hieronder vind je de spullen die we bij ons hadden voor de tocht van 14 dagen. Je loopt in temperaturen van +30 graden tot onder het vriespunt, dus je moet op alles voorbereid zijn!
- Wandelsokken
- Slippers
- Afritsbroek
- Pet
- Zonnebrand
- Zonnebril
- Etc.
Eten & drinken op de trek
Pillen water, plastic = probleem
Dal baht
Bakker in Manang
Overige tips
Porter/gids (fooi)
Geen stroom/hoe ziet slaapplek eruit
Laagjes!!
Hoogteziekte / pillen / langzaam stijgen
Veel pauzes
Douches/toiletten (onderweg)
